Tevrat'a göre 950 yıl yaşayan Nuh, büyük tufana hazırlandığı 120 yıl boyunca gemisine iki bitkinin sürgününü alır; asma ve incir. Bir rivayete göre sular çekildikten sonra Nuh asma bahçelerini dikmeye başladığında Şeytan yanında belirir ve asmaların kendisine ait olduğu iddia eder. Özünde aynı hikâyenin farklı melekler, bitkiler ve paylaşım şekilleriyle devam ettirilen versiyonlarına birçok yerde rastlayabilirsiniz. Kiminde Cebrail çekişmeye dahil olur ve sürgünlerin bir kısmını yakar, kiminde Şeytan kendine önerilen 3’te 2 payı kabul eder. 

Üzüm suyu kaynatacaksanız, 3’te birinden daha fazlasının buharlaşmadığına emin olun, zira kalan Şeytanın payı olabilir. Gerçi kimi coğrafyalarda havaya karışan alkole “meleklerin payı” adı da verilir.

Üzümün, iyi ve kötü arasında paylaşılamayan bir şey olmasına şaşmamak gerekir. Kudretli Roma imparatorlarının üzüm yerken betimlendiği sanat eserlerinden, Sultan Murad’ın yasağına uymayarak 5-10 metrekarelik tarlasından yüzlerce kilo ürün alan kerameti büyük Hamza Baba hikayesine kadar her yerde karşımıza çıkar. 

 

Roma mitolojisinde şarap, bağbozumu, eğlence, delilik ve ilham tanrısı olan Bacchus’un Yunan mitolojisindeki karşılığı Dionysos’tur. Büyük sanatçı Michelangelo Bacchus’a mermerden hayat verirken (1496), tanrıyı kafasında asma yaprakları, arkasındaki Stir’i elinde üzüm salkımıyla betimler. Michelangelo’dan yaklaşık yüz sene sonra bir başka İtalyan sanatçı Caravaggio, Bacchus’u resmederken üzüm salkımı, yaprakları ve şarabı sahneye eklemeyi ihmal etmez. 

Mesnevi, Mevlâna’nın gözünde bir asma çubuğudur; koruk hamlığa, üzüm olgunluğa ve şarap yanmaya karşılık gelir.

​

Kısacası hadislerden Türk efsanelerine, Yunan mitolojisinden hemen her kültürdeki masallara kadar insanlık tarihinde üzüm hemen her alanda kendisine yer bulur.